پيشينه شيشه
پيشينه شيشه
نخستين شيشه‌اي كه پديد آمده همان شيشه‌هايي بوده كه در طبيعت به ويژه در منطقه‌هاي آتشفشاني به وجود آمده‌است. شيشهٔ ابسيدين احتمالاً توسط مردمان دوران سنگي استفاده مي‌شده و به دليل محدوديت منابع آن و نيازي كه به ابزارهاي بُرنده وجود داشته، به گستردگي در سراسر جهان آن روزگار، داد و ستد مي‌شده‌است. به هر روي، باستان شناسان بر اين باورند كه احتمالاً نخستين شيشه در ناحيهٔ ساحلي سوريهٔ امروز، ميان‌رودان يا مصر باستان ساخته شده‌است.[۴] شيشه در حدود ۳۶۰۰ سال پيش از ميلاد در مصر ساخته شده‌است.[۵] شيشه‌هاي كهن نور را از خود عبور نمي‌دادند و به علت نا خالصي‌هاي موجود در آن‌ها، رنگي به نظر مي‌رسيدند. كهن‌ترين شيشه‌اي كه تاكنون پيدا شده، خرمُهره‌اي مربوط به نيمهٔ هزارهٔ سوم پيش از ميلاد است و احتمالاً به صورت تصادفي در هنگام فلزكاري (سرباره) يا ساختن سفال، پديد آمده‌است.[۶]
شيشه به عنوان يك ابزار تجملاتي باقي‌ماند و فروپاشي‌ها و رويدادهايي كه در پايان عصر برنز رخ داد باعث توقف گسترش شيشه شد. گسترش بومي روش‌هاي ساخت شيشه در آسياي جنوبي در حدود ۱۷۳۰ پيش از ميلاد آغاز شد.[۷] در چين باستان ساخت شيشه نسبت به سراميك و فلز احتمالاً آغاز ديرتري داشته است. در امپراتوري روم، ابزارهاي شيشه‌اي در منطقه‌هاي مسكوني، صنعتي و مراسم خاكسپاري پيدا شده‌است.
ديوار شيشه اي
شيشه به صورت گسترده در قرون وسطي كاربرد داشته‌است. از سدهٔ ۱۰ اُم به اين سو، شيشه به صورت رنگي در معماري اسلامي جايگاه ويژه‌اي يافت و سپس در كليساهاي معمولي و جامع مورد استفاده قرار گرفت. كليساي سن-دني و كليساي جامع شارتر دو نمونهٔ شناخته شدهٔ اين كاربرد است. تا سدهٔ ۱۴ ام ميلادي معماران به استفاده از شيشه‌هاي رنگي براي ساختمان‌ها روي آوردند مانند بناي سن-شپل در پاريس (۱۲۰۳ تا ۱۲۴۸)[۸] با آغاز رنسانس و دگرگوني معماري كاربرد شيشه‌هاي رنگي بزرگ، كم شد و كاربرد آن در خانه‌هاي مردمي بيشتر شد. با پيشرفت دانش و فن، اين شيشه‌ها ارزان‌تر شدند و كاربرد آن‌ها همگاني تر و البته امكان توليد ارزان آن‌ها در قالب‌هاي بزرگ فراهم شده بود. در سدهٔ ۱۹ ام ميلادي و همراه با معماري گوتيك نوين، نگاه تازه‌اي به شيشه‌هاي رنگي شد.
در سدهٔ ۲۰ ميلادي گونه‌هاي تازه‌اي از شيشه به صورت لايه لايه‌اي، مسلح (مقاوم‌سازي شده) و آجري به بازار آمد كه كاربرد شيشه در ساختمان‌سازي را افزايش داد. ساختمان‌هاي چند طبقه بيشتر از ديوار شيشه اي كه تقريباً به تمامي از شيشه است، ساخته شده‌اند. در آغاز شيشه به دليل نداشتن واكنش با آب و به عنوان ظرف كاربرد داشت اما در پايان سدهٔ مياني ويژگي‌هاي نوري آن بيشتر مورد توجه قرار گرفت و توليد عدسي، ابزارهاي ستاره‌شناسي و پس از آن ابزارهاي پزشكي و دانش، گسترش يافت.
در سدهٔ ۱۹ ميلادي در روش‌هاي باستاني توليد شيشه، به ويژه شيشه‌هاي نقش برجسته دگرگوني‌هايي پديد آمد. اين تغيير روش براي نخستين بار از زمان امپراتوري روم پديد مي‌آمد و بيشتر در طرح‌هاي نوكلاسيك ديده مي‌شد. در جنبش هنر نو از اين شيشه‌ها به فراواني بهره برده شد. با گذشت زمان كم‌كم كارگاه‌هاي كوچك شيشه‌هاي هنري در همه جا ديده شد.
برچسب: ،