فاصله بين تصور تا واقعيت براي مادران مجرد
گفتگوي اختصاصي گسترش نيوز با روانشناس و مدرس خودشناسي؛
فاصله بين تصور تا واقعيت براي مادران مجرد / اين كودكان با يك والد زندگي مي‌كنند
رضايي روانشناس خانواده گفت: باتوجه به واقعيتي كه در جامعه ما وجود دارد، امكان ازدواج براي گروهي از دختران وجود ندارد. طرح مادران مجرد بالاي ۳۰ سال نياز اين دسته از افراد را مورد بررسي قرار داده است.
فرزندخواندگي در كشور ما هميشه با موانع بزرگي همراه بوده است. وضعيت خانواده‌هايي كه شرايط پذيرش كودك را داشته باشند، يكسان نيست. از سويي آمار كودكاني كه شرايط فرزندخواندگي را داشته باشند، پايين است. براساس آمار سازمان بهزيستي كشور، نزديك به ۹۰ درصد كودكان بهزيستي شرايط فرزندخواندگي را ندارند. در كنار اين چالش، جامعه با مشكل بالا رفتن سن ازدواج و دختراني كه قصد ازدواج ندارند، روبرو است. دختراني كه اغلب تحصيل كرده هستند و از نظر جايگاه اجتماعي و شغلي شرايط مناسبي را دارند.
از سال۱۳۹۲ و براساس «قانون حمايت از كودكان و نوجوانان بي‌سرپرست و بدسرپرست» معروف به قانون «فرزندخواندگي» سازمان بهزيستي، به دختران مجرد ايراني بالاي ۳۰ سال اين امكان داد تا فرزندي را به سرپرستي قبول كنند. اين طرح در كنار اينكه فرزندي را مادردار مي‌كند، حس مادر شدن را هم به اين دختران هديه مي‌دهد. درباره اين طرح خبرنگار گسترش نيوز با سهيل رضايي روانشناس و مدرس خودشناسي گفتگو كرده است كه در ادامه مي‌خوانيم.
كمبود پژوهش قابل استناد درباره آمار دختران سرپرست خانوار
سهيل رضايي روانشناس و مدرس خودشناسي به خبرنگار گسترش نيوز گفت: درباره طرح فرزندخواندگي دختران مجرد بالاي ۳۰ سال در حال حاضر به دليل نبود جامعه آماري مناسب، نمي‌توان نظريه دقيقي را عنوان كرد. بايد درباره آمار دختران مجردي كه كودكي را به سرپرستي گرفتند، پژوهش جامع انجام شود تا نتيجه گيري پيرامون آن براساس تجربه‌هاي قابل استناد باشد.
مقالات ديگر: مركز درمان افسردگي در آرياشهر
دليل بالا رفتن سن ازدواج در دختران
وي افزود: باتوجه به واقعيتي كه در جامعه ما وجود دارد، امكان ازدواج براي گروهي از دختران وجود ندارد. نسل مردان مقابل اين دختران كمتر از حد نرمال است. همچنين ساختار اقتصاد كشور به گونه‌اي حركت كرده كه ازدواج سخت شده است. البته عنصر سومي نيز وجود دارد. بر اساس اين عنصر پروژه ازدواج در جامعه كنوني كشور و البته بر اساس آمار جهاني، سخت‌تر از قبل شده است و افراد به راحتي تن به ازدواج نمي‌دهند. جوانان سخت‌تر زير بار مسئوليت آن مي‌روند.
اين روانشناس خانواده تصريح كرد: دختراني كه تمايل به بزرگ كردن فرزند و به سرپرستي گرفتن آن را دارند، معمولا افراد مستقلي هستند كه يا از نظر جسمي ديگر توان فرزندآوري را ندارند و يا از ابتدا تصميمي بر ازدواج نداشته‌اند. دنيا هم به سمتي مي‌رود كه بتواند به اين امكان‌ها و نيازها بپردازد. كودكي كه در يك فضاي اشتراكي در حال رشد كردن است، وقتي به يك فضاي خانوادگي وارد شود، خواه نا خواه بهتر و مستقل‌تر رشد مي‌كند و آينده‌ي بهتري را در آينده خواهد داشت. مطمئنا اين كودك از همدم مستقلي كه به او عشق انحصاري‌تري مي‌ورزد، برخوردار خواهد شد و بالاخره از مهر مادري نيز سيراب مي‌شود.
مادران بي‌تجربه در دنياي واقعي
رضايي خاطرنشان كرد: دختري كه از اين طريق مادر بودن را تجربه مي‌كند، ممكن است در ابتدا به دليل بي‌تجربگي با شرايط سختي روبرو شوند. شايد هيچ تصوري از آن نداشته باشد و حتي نداند كه از پس اين مسئوليت برخواهد آمد يا خير. شايد از فرزندداري فقط يك فانتزي در ذهن‌شان داشته باشند كه وقتي با نيازهاي آن روبرو شوند، متوجه سختي و زمان بري آن خواهند شد. طبيعتا دختراني كه قادر به سرپرستي گرفتن فرزند هستند كه شغل دارند و يك زن شاغل زمان محدودتري نسبت به يك زن خانه دار دارد. نگهداري از فرزند براي اين دختران شايد پر دغدغه‌تر و پر چالش‌تر باشد و با نگراني‌هاي بيشتري نيز همراه باشد.
اين مدرس خودشناسي براساس نظريه يونگ اشاره كرد: انرژي زنانه و مردانه هر دو با هم در رشد دخيل هستند. بنابراين وجه مردانه در كودكاني كه فقط توسط مادر رشد مي‌كنند، ضعيف مي‌شود. البته اين كودكان بايد تحت نظر مربيان و تمرينات مختلف و تجربه‌هاي متنوع اجتماعي، قرار بگيرند تا از آسيب كمتري برخوردار شوند.
سرپرستي گرفتن كودكان بيمار
رضايي در خصوص به سرپرستي گرفتن كودكان بيمار افزود: انتخاب اين كودكان، براي به سرپرستي گرفتن از يك روح بزرگ و ايثارگر و توان بزرگ نشات مي‌گيرد. بايد در فضاي تجربه بررسي شود كه آيا فرد قادر به نگهداري از كودك بيمار است يا خير. البته لازم به ذكر است، در دنيا چنين تجاربي مشاهده شده است كه افرادي توانستند از طريق مهرورزي و عشق شان، از پس نگهداري و مراقبت فرزند بيمار برآيند. همچنين به دليل شرايط خاص اين كودكان، ممكن از طرف مادر مجردشان محبت اغراق‌آميزي دريافت كنند كه البته اين احتمال، صرفا مختص به اين سرپرستان نيست و هر آدمي در هر شرايطي ممكن دچار اين آسيب شود.
وي تاكيد كرد: طرح فرزندخواندگي براي دختران مجرد بالاي ۳۰ سال، قطعا حركت مثبت و سازنده‌اي است اما بايد در پژوهش‌ها نقص‌هاي خود را برطرف كند. هر جامعه‌اي زماني به توسعه مي‌رسد كه به مسئله مخاطبين خود نگاه پژوهشي داشته باشد و خود را ملزم به پاسخگويي بداند. جامعه‌اي كه تلاش به برداشتن اعتقاداتي مي‌كند و تمامي افراد را براساس الگوي خود تربيت كند، قطعا با شكست رو به رو خواهد شد.
مقالات ديگر: قاليشويي نائين
رضايي درباره جهت معكوس براي اجرا شدن طرخ فرزندخواندگي به خبرنگار حوزه سلامت گسترش نيوز گفت: اين طرح مختص به زنان است و در جهت عكس آن يعني فرزندخواندگي براي مردان مجرد، طراحي نشده است. به شخصه بعيد مي‌دانم داوطلباني از سمت مردان براي اين طرح وجود داشته باشد. چون خصلت پرورندگي بيشتر عنصري زنانه است اما با اين حال اين پيشنهاد هم قابل مطرح شدن است و جاي تامل حتما دارد.
وي در خاتمه يادآور شد: جامعه زماني به رشد مي‌رسد كه نياز تك تك آدم‌هاي جامعه در آن ديده و براي آن برنامه ريزي شود و در نهايت به اين نياز پاسخ بايد بدهيم. اگر به جز اين باشد، جامعه با نيازهاي سرخورده افراد روبرو مي‌شود.
برچسب: ،